il Tramonto

Villa Manin

Het hoogseizoen is echt volop bezig en voor de belangrijke kuststreek waaraan we wonen, de Golf van Venetië, betekent dit dat er ongelooflijk veel wordt georganiseerd, voor toeristen evenals voor de eigen bevolking. Denk aan tentoonstellingen, concerten in oude villa’s, tuinen en op pleinen, boeklezingen van landelijk bekende auteurs en vuurwerkspektakels.

Weet dat in de tuin van de prachtige Villa Manin (de laatste Venetiaanse heerser, doge Ludovico Manin, kwam hier vandaan) regelmatig wereldartiesten optreden zoals Madonna, Sting, Patti Smith, Zucchero en Rammstein.

Voor ons een waar Walhalla. Alleen met een goede planning en een bijgaande consciëntieuze inzet houden we enigszins onze kansen om mooie ervaringen op te doen, in de gaten. Ervaringen die wij graag met anderen delen via il Tramonto en andere blogs die wij verzorgen.

De zonsondergang vanuit onze achtertuin. Bijna iedere dag een hemels spektakel.

Zonder te willen klagen noch zeuren wil ik je verklappen dat de periode (juni – september) best vermoeiend is. Realiseer je dat het overdag geregeld ver over de 30 graden heen gaat. Drie jaar geleden hebben wij 13 weken geen regen of onweer gehad en steeds die koperen ploert met temperaturen tot zelfs boven de 40.

Is het begrijpelijk dat wij aan het eind van de middag en aan het begin van de avond nog ‘last’ hebben van oververhitting en de dag vaak slechts hebben weten te overleven met het nemen van een koude douche ieder half uur. Ik overdrijf niet!

Deze keer wilden we naar een boekpresentatie, een bestseller, van Rosanna Lambertucci. Niet lachen als ik je de titel van het boek verklap: “La dieta che ti cambia la vita.” Het dieet dat je leven verandert.

Toepasselijk voor ons? Och, we hebben er bewust voor gekozen om over dit knettergekke land te schrijven. Dus moeten we accepteren dat, met het regelmatig een vorkje prikken van de goddelijke spijzen die we krijgen voorgeschoteld, in combinatie met – nipjes van – verrukkelijke wijnen, er ook steevast wat kilootjes aangroeien. Ik kan niet schrijven dat het ongemerkt plaatsvindt, want de gaatjes van de riem zijn hinderlijke herinneringspunten van hoe het eerst was.

Rosanna Lambertucci signeert haar boeken

Een dieet is slechts een advies….
Grappig detail is zeker dat deze presentatie er één was in de reeks ‘incontri con l’autore e con il vino’ (ontmoeting met schrijver en wijn). De schijfster vertelde dat 1 glas rode wijn per dag bij het avondeten toegestaan is, verder niet. Haar advies werd door de aanwezigen in de wind geslagen, want na afloop werd er stevig meegedaan met het proeven van witte wijnen. Deze keer die van een giga wijnconcern, Rauscedo. Eigenlijk is het een coöperatie van ‘wijn’-boeren die zelf geen wijn en grappa maken. Sjaak en ik hebben in een van hun productieplaatsen (fabrieken) eens een rondleiding gehad in aanwezigheid van de boeren die daar zelf hun druiven leveren. Een van die boeren had tevoren al zoveel wijn en grappa geproefd dat we hem op de trappen hebben moeten ondersteunen. Maar dat nu terzijde, daarover een andere keer meer.

Sara Cortello, de representant van deze grote wijn- en grappa producent, kreeg nog net de kans om iets over Rauscedo te vertellen al was het merendeel van de aanwezigen al richting bar gesneld. Anderen stonden inmiddels in de rij om de bestseller te kopen en gesigneerd te krijgen en een klein deel zat al dan niet spelend op hun smartphone nog net op de stoel in de met tentdoek overkapte openluchtzaal in Lignano-Pineta. Italianen worden niet gekenmerkt als mensen met veel geduld.

Wijzelf zaten op de achterste rij en konden daarom rustig toch nog als een van de eersten aan een open plek aan de bar terecht. Het is uitkijken geblazen want Italianen zijn meesters in het wegduwen en het veroveren van een eigen plek die ze vervolgens bijzonder geraffineerd en zonder rekening te houden met anderen, weten te verdedigen.

We zijn deze keer niets tekort gekomen. Bovendien stond nog meer op ons programma en we hadden tijd zat om eerst nog lekker bij te praten met de bekenden die we tegen kwamen. Allemaal mensen die ook regelmatig aanwezig zijn bij de vele boekpresentaties bij wijnboer Paolo Ferrin.

Sjaak samen met Cecilia Scerbanenco tijdens een expositie bij wijnboer Paolo Ferrin

Dochter van beroemde auteur
Memorabel detail was dat een van die bekenden, Cecilia, de dochter is van Giorgio Scerbanenco, een vooraanstaande Italiaanse schrijver met tientallen literaire werken. Zelf is zij nu werkzaam voor twee grote uitgeverijen Mondadori en Garzanti, hoe kan het ook anders.

Na twee proefglaasjes Ribolla Gialla Spumante was het tijd om richting Lignano Sabbiadoro te gaan. Gezien de strakke planning voor deze avond, hadden we al vroeg (18.00 u) gegeten. Aardappelen, doperwten, wortelen en een gehaktbal, echte Hollandse kost. Vanwege de warmte al tijdens het eten een paar keer de buitendouche benut. Echter, voor koffie ontbrak de tijd. Daarom even langs La Rustica, het restaurant waar onze buurman werkt, om een bakkie te doen, ‘un caffè’. Het vingerhoedje koffie waarvan een van mijn zusters altijd zegt dat het zonde is om voor dat beetje een kopje vuil te maken. Nu alleen koffie, een volgende keer gaan we daar zeker weer dineren, want je kunt daar verrukkelijk eten, met name de vis is daar voortreffelijk.

Warm, zwoel, nat
Na de ‘uitgebreide’ koffie, staand aan de toog, genuttigd te hebben, even de crew gekust inclusief de omvangrijke eigenaresse die altijd aan tafeltje één aan haar laptop zit te werken (ze is bijzonder actief met La Rustica op Facebook) en weer naar buiten om gelijk zowat in de armen te vallen van de knappe jonge burgemeester van Lignano, Luca Fanotto. Met een kus en een hartelijke omarming (beiden nat vanwege de enorme hitte) door naar ons concert.

Deze keer in de zaal van de haven (Sala Darsena) in het oude deel van Lignano. Even voor de mensen die wel eens in deze bekende badplaats geweest zijn, en dat zijn er inmiddels al veel, het is bij de steile brug aan de watertoren, waar je een prachtig uitzicht hebt op de binnenzee (Laguna di Marano) en de achterliggende Alpen.

Aanstormend talent
Rachmaninov stond op het programma, passend bij deze zoele avond. Russische Romantiek die werkelijk fantastisch werd neergezet door twee jonge studenten van Tartini, het conservatorium van Triëst. Elisabetta Spinelli zette op een prachtige wijze, vol passie, de sopraanrol neer. De zeer jonge pianist, Gabriele Mastrogiovanni, kan absoluut uitgenodigd worden voor het fameuze Prinsengrachtconcert te Amsterdam. Geweldig, echt fenomenaal. En dan mag hij zijn ‘vriendinnetje’ Elisabetta meenemen, want volgens ons is het een setje. Ze knuffelden elkaar constant op een volgens hen voor ons niet waarneembare wijze. Bovendien wisselden ze steeds lieve blikken uit. Een mooi paartje en een prachtig concert.

Met een daverend slotapplaus en enkele ‘bravi’ kreten waren wij helemaal ver-romantiseerd, als we het niet al waren. Nog steeds 30 graden buiten en een heerlijke drukte op straat. “Naar huis en naar bed, of ergens een terrasje pikken?”, vroeg ik Sjaak met een overduidelijke smacht in mijn stem. “Oh, leuk, laten we een terrasje pikken!” “Kaaje Hollenjer”, was mijn Limburgs antwoord. Dus met airco aan en de ramen open in onze stoere Ferrarirode limousine naar het hartje van Lignano, bij de enorme en – al 35 jaar lang – moderne pier. Wij mogen daar altijd ergens parkeren, speciale regeling voor Nederlandse journalisten. Of je dat krijgt je als je de burgemeester mag kussen? Wie het weet, mag het zeggen! Ha, ha.

‘Sandrina’ met haar kunstwerk in onze huiskamer

“Wat een drukte overal, en wat een gigantische hoeveelheid TV schermen.” “Och, Duitsland tegen Frankrijk, laten we eens kijken hoeveel het staat”, opperde Sjaak. “Éen nul voor Frankrijk.” Terwijl we langs de grote fontein van de Piazza Fontana liepen, kwamen we voorbij een art-galerie met kunstwerken van onze vriendin Alessandra Candriella. Onze ‘Sandrina’, zoals ze door vrienden wordt genoemd, heeft nieuwe kleuren gevonden voor haar panelen, dus even naar binnen en ons aan de nieuwe kunstwerken vergapen. Zeegroen en varianten erop. Wij hebben zelf een mooi schilderstuk van haar hangen maar meer met zee blauw en turquoise. Minder warm van kleur echter in deze periode meer dan welkom!

De terrassen waren allemaal vol, overladen met Duitsers. Ons restte niets anders dan een ‘ijsje’ te nemen en ergens op een stoepje te zitten. Twee nul! Ik kreeg het ijsje net niet op tijd in handen van Sjaak gedrukt om een foto te maken met de gezichtsuitdrukkingen maar laat ik zeggen dat het een aparte ervaring was.

Wij vroegen ons op dat moment af of de Duitsers meer zouden drinken als ze zouden winnen of als ze zouden verliezen. We zullen er niet achter komen. We zagen ze stevig innemen en opnieuw bestellen, potten bier en flinke glazen Hugo’s en Aperol-Spritz. “Toch jammer als ze verliezen”, zeiden we nog even tegen elkaar. We voelen ons namelijk steeds meer verbonden met de Duitsers. Of het komt omdat we geen Nederlandse zenders ontvangen in ons huis en noodgedwongen wat Duitse Nachrichten en Krimi’s kijken?

Betrapt!
In een zijstraatje toch maar een terrasje genomen om van de heerlijke sfeer te kunnen blijven genieten, het is ZOMER! Heerlijk, wat hebben we er allemaal lang op moeten wachten, toch? Al die zomerse mensen en zomerse taferelen, een warme herinnering komt dan toch wel boven. Na de tweede slok van onze Cabernet Franc was het dan toch voorbij. Geen Brexit maar een ‘fuori per la Germania’ (Duitsland ligt eruit, basta). Een suïcidale jongeman op een mountainbike waagde zich gelijk op straat door voluit de Marseillaise te scanderen: “Allons enfants de la Patrie, le jour de gloire est arrivé!” Verder kwam hij niet want hij moest zich uit de voeten maken. Jammer eigenlijk want de tweede zin vind ik zelf erg mooi: “Contre nous de la tyrannie, L’étendard sanglant est levé.” (Tegen ons is het bloedige vaandel van de tirannie gehesen.) Want of ze van Portugal winnen, weten we nog niet. Maar feit is wel dat Duitsland deze keer eens even NIET meedoet! Genietend van onze wijn voelden we ons betrapt toen we op de schouders werden geklopt en iemand vroeg “Smaakt de wijn?” Wat zeg je dan, wanneer wijnboer Marco Lorenzonetto uit ons eigen dorp Pertegada achter je staat……….?

Voldaan na al onze heerlijke ervaringen reden we, via de boulevard, rustig naar huis. Natuurlijk eerst nog een lange verkoelende koude douche nemend in onze achtertuin om vervolgens van de Italiaanse nacht te genieten. Ramen open, wachtend op het eerst verkoelende zeebriesje zo rond 04:30 uur, waarna je nog even een paar uurtjes echt diep kunt slapen.

[Show slideshow]