il Tramonto

Na een dag verkoeling aan zee te hebben gehad kom je thuis in een warm huis, de tuin nog badend in de zon, je snakt naar schaduw. Je plakt helemaal van de zonnebrandcrème, het zand zit tot in de kleinste plooien van je best nog strakke lichaam. Je bent eigenlijk niet moe en toch ontbreekt de zin om te koken. Wat doe je dan?

So not us!
Laat dat voor ons een hypothetische vraagstelling zijn. Om het te verklaren neem ik je mee in onze ervaring van onze eerste stranddag van dit jaar. We hadden eigenlijk een onderhoud met een burgemeester over mogelijkheden om het toerisme te bevorderen. Die afspraak werd verplaatst, dus ontstond er een ‘gat’ in onze agenda. Niet te geloven!

Het was inmiddels tweeëndertig graden en de temperatuur zou nog gaan oplopen. “Strand! Eindelijk kunnen we naar het strand gaan!” Ik riep het echt enthousiast uit. Wellicht geboren door een grote behoefte aan afkoeling. We zaten al een paar uur te werken met straaltjes zweet die spontaan nieuwe waterwegen vormden tussen de gewelven van onze lichamen, en dat terwijl we de ventilator op de maximale stand op ons gericht hadden staan.

Het was inmiddels 14:15 uur en nadat we het bericht kregen dat de afspraak verplaatst zou worden was het voor ons dan ook spullen bij elkaar zoeken en afnokken. We blijven een paar apart, ook als het om strandbezoek gaat: niet naar het strand op zes kilometer van ons huis waar iedereen ligt, nee, wij gaan naar een strand op zesendertig kilometer afstand. Redelijk authentiek natuurlijk strand zonder strandstoelen, hotels en barretjes. Een strand waar aangespoeld wier, takken en zelfs hele bomen blijven liggen. Waar je mensen ziet ‘met zonder badkleding’, iets was in dit preutse land nog echt VERBODEN is. Alle kerken zijn beschilderd met naakte mensen, engeltjes en de blote borsten kijken je vanuit alle hoeken aan, echter met je blote falie op het zand aan zee liggen is taboe! Jammer want Italië mist daardoor een grote groep toeristen.

Stranddag?
Uiteindelijk rond half vier waren we er. Tjonge jonge wat was het druk. Op vijftig meter afstand al het volgende badlaken te zien! Onze handdoeken ergens op het gloeiend hete zand uitgespreid en meteen het water ingedoken. AFKOELEN… bij een watertemperatuur van nu al bijna dertig graden. Er waaide een lekkere bries al leek het er meer op of iemand zich aan de overkant in Kroatië stond te föhnen. Tijdens het lopen vanuit zee naar de badhanddoek was je al opgedroogd en was het te warm om te gaan liggen, dus weer opnieuw de zee in. En dat hebben we precies drie kwartier volgehouden: onze eerste stranddag, ha ha! Je vraagt je af waarom we een huis aan de kust hebben genomen!

Terug bij de auto eerst verkwikkend een lange koude douche genomen in een provisorisch hokje met bamboe omheind en toen de korte broek weer aan met een polootje. “Airco op volle toeren en retour afzender!” Zo zeggen we altijd tegen elkaar.

Tussenstop
We kennen de eigenaren – zelf liefhebbers van lekker eten en puike wijnen zo is hen ook aan te zien – van het jaarlijkse grote ‘preuvenement’ voor restaurateurs en HoReCa ondernemers waar wij altijd voor worden uitgenodigd. Een jaarlijks hoogtepunt om nieuwe producten en hapjes te proeven en kennis te maken met nieuwe organisaties. Een mooi evenement dat plaatsvindt in een historisch klooster in het burchtstadje Valvasone.

“Hela, we hebben jullie gemist vorige week!” Dat was het eerste wat we te horen kregen bij binnenkomst. “Iedereen had het over jullie!” “Oh ja? Wij konden niet, aangezien wij familie overkregen en wij de eerste avond samen wilden doorbrengen!”

Daarop liep Tamy Milan, een jaar geleden moeder geworden, naar de wijnkoelkast: “Ik kies een lekkere wijn voor jullie uit, Friulano of Sauvignon?” Zonder het antwoord af te wachten pakte ze een mooie fles Friulano en schonk de glazen in. “Ga lekker buiten in de wind zitten en geniet ervan!” Met het weidse uitzicht over de boerenvelden richting zee en nog net zicht op de topjes van enkele zeilmasten in de kleine haven met annex landingsbaan voor privé vliegtuigjes, is het er lekker zitten.

“Cin cin, caro, wat lekker om onze stranddag op deze wijze af te ronden.” Ik kon het niet laten om deze opmerking richting Sjaak te maken met de nadruk op: stranddag! Precies 45 minuten hebben we het volgehouden…….

Inmiddels kwam de jongste broer van Tamy (een kok) met z’n cabrio aanrijden. “Hela, jullie waren er vorige week niet, we hebben jullie allemaal gemist!” En terwijl we met hem de laatste nieuwtjes uitwisselden over het preuvenement kwam zijn zus aanlopen met een groot bord opgemaakt met ‘sarde in saor’ en ‘dentice mantecato’.

“Hoe is het mogelijk, we zitten hier formeel in de Veneto en toch krijgen we Friulaanse wijn en dito gerechten aangeboden?” “Nou, de dentice mantecato is eigenlijk een Venetiaanse variant op de baccalà alla vicentina die veelal in Friulië wordt aangeboden, dus laten we zeggen dat slechts de helft Friulaans is,” aldus Tamy.

Onze eerste ervaring met deze ‘variant op het thema baccalà’! Verrukkelijk, een aanrader! Ik ben geen visfanaat, eigenlijk zelfs een echte carnivoor, maar deze ‘dentice’ was ‘devine’. Persoonlijk vond ik het ietwat delicater, al had dit wel een minder uitgesproken smaak dan de baccalà. Stokvis heeft – vind ik – de onhebbelijkheid dat het zo naar vis ‘stinkt’. Al hebben we enkele varianten van de baccalà (o.a. dus de baccalà alla vicentina) van twee beroemdheden in deze regio – Claudio Cucina en Ennio Furlan – geproefd die dit niet hadden.

Nadat Sjaak de sardientjes had ontleed – iets waar ik mijn handen echt niet aan kan vuilmaken – kon ik de kleine filetstukjes samen met gestoofde uienringetjes op een broodje leggen. Ook die waren goddelijk! Smullen.

“Wat eten we dadelijk thuis?” Een logische vraag als er holle klanken klinken vanonder het flinke gewelf – buik genaamd – waarvan de spieren slapper worden naarmate ik minder broeken met riemen draag. “Je krijgt een simpele pasta!” waarmee Sjaak vergoelijkte dat we deze kleine appetizer met graagte hadden verorberd.

Natuurlijk moesten we het hapje nog even goed naspoelen. Sjaak met een andere witte en ik met een rode. Pas daarna konden we met grote tevredenheid richting huis. Hemelsbreed slechts zes kilometer, echter over de weg, door de delta-achtige kust met vele binnenzeeën, een dikke dertig.

Thuis zijn de taken duidelijk verdeeld. Nadat we toch nog eerst een koude douche hadden genomen achter in de tuin, was het mijn taak om alles op te ruimen en alles gezellig te maken zodat we aan een van de tafels op het terras kunnen dineren. Sjaak bekommert zich zoals altijd – als een ware kok – om het eten.

Het was nog behoorlijk warm. Dus had ik om extra af te koelen mijn voeten in een bak koud water geplaatst, zittend in een makkelijke tuinstoel zonder kussen, want daar is het te warm voor, echter waardoor je na vijf minuten meer vouwen in je derrière hebt dan je voor mogelijk acht. Ik had de iphone net in de hand genomen om de mails te controleren toen Sjaak met een groot dienblad aankwam en trots zijn verrassing liet zien. Een bord vol Italiaanse antipasti. Artisjokken, zongedroogde tomaten, broodje salsa verde, Italiaanse tzatziki en twee rolletjes vleeswaren (prosciutto cotto en mortadella) gevuld met aangemaakte cren. Met watte? Cren (in het Friulaans klinkt het meer als ‘kreng’) is het Italiaanse woord voor mierikswortel.

“Wat lekker, we blijven vandaag in stijl,  lieverd!” merkte ik begeerd op. “Pas daarna krijg je pastasciutta: spaghetti met stukjes prosciutto, verse tomaat, basilicum uit eigen tuin en lekkere olijfolie uit onze eigen regio”, aldus mijn privékok Sjaak.

“Wat heerlijk om weer eens een lekkere stranddag te hebben gehad, daar kunnen we weer een maand op teren”, moest ik voldaan bekennen.

KLIK HIER VOOR MEER RECEPTEN OP ‘IL TRAMONTO CULINAIR’
EN KLIK HIER VOOR ALLE BLOGS OP ‘IL TRAMONTO’