Een Italiaans hondenleven

Ad Smets_pluto_onze hond in Italië

Pluto, erg lief. Was wel een schoenenfetisjist!

Italianen zijn gek op huisdieren
Een van onze overburen heeft 8 katten in huis. Bij een andere buurfamilie in de straat hebben ze er alleen al 30 in de tuin rondlopen. Daar is een overpopulatie omdat ze de katten niet steriliseren noch voorzien van verdere medische verzorging. Daarom is de ene buur een soort asielcentrum geworden ten behoeve van de katten van de andere buur. Daar hebben de katten het erg goed, krijgen eerste kwaliteit voeding, worden verzorgd en krijgen medicatie als dat nodig is. Of het steriliseren iets met het beroep van deze buurman te maken heeft, weten we niet. Hij is namelijk uroloog. Wij denken zelf dat het meer te maken heeft met verantwoordelijkheid. En dat is natuurlijk lovenswaardig.

Gesteriliseerd
Een jaar geleden waren het er nog 12, echter katten zijn moeilijk aan een lijntje te houden. Ze steken dus ook de straat over als de Italianen wonend in het binnenland een dagje naar het strand willen. En zoals gebruikelijk crossen ze met 100 door onze dorpsstraten waar 50 voorgeschreven staat: “maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.”
Ze hebben haast om als eerste in de file te staan voor een parkeerplaatsje aan het strand, maar dat ter zijde. Het gebeurt dus geregeld dat een kat onder de wielen komt. Maar dan wel graag gesteriliseerd.

Brina

Brina is een echte waakhond: zal zich door alle inbrekers laten knuffelen.

Honden ook aan overvloed
Sono così carini !’ (ze zijn zó leuk). “Als ze klein zijn”, antwoorden wij dan getrouw. Dus zijn er meer honden dan kinderen. Vaak zie je er meer dan 3 rondlopen in een piepklein tuintje. Het mag wat kosten! En dat in deze zware tijden van de crisis. De Italiaan heeft er nog nooit geld voor over gehad om naar de tandarts te gaan, maar honden houden hoort erbij! Wat maakt het ook uit, pasta slurp je naar binnen, je hebt er geen tanden voor nodig!

Il mercato dei cani & gatti
Een hond hoort er dus bij en is onderdeel van de Italiaanse cultuur, zo schijnt het geworden te zijn. In Afrika zouden ze omvallen bij het zien van de hoeveelheid reclame voor dierenvoeding op de TV. En zoals de kinderen alleen met een jas aan buiten mogen komen als het onder de 25 graden komt, zo flaneren ook hun honden parmantig over de straten met allerlei soorten kekke kledingstukjes. Soms van Gucci en geregeld van Armani.

Het zou je familie maar zijn!
“Onze hond is echt een onderdeel van onze familie”, zei enkele jaren geleden een van onze buurvrouwen. Nu mag ik zonder schaamte zeggen dat dit een aparte familie is. Het hele dorp denkt er zo over. Een kaboutersoort die genetisch meer zaagsel meedraagt dan bruikbare hersencellen. Een soort ook die niet kan denken en alleen maar kan schreeuwen wat ze (vermenen te) zien. Soms denken wij dat ze ruzie hebben en dan zien we ze 1 meter van elkaar afstaan en gewoon ‘praten’ over ditjes en datjes. Heel apart dat dergelijke mensen zelf mogen fokken, want hun kinderen zijn precies zó. Hun hondje, een klein wit beestje met vier pootjes, was echt een onderdeel van de familie. Was altijd binnen en werd vertroeteld als een gemiddelde Italiaanse viervoeter.

Doortje

Doortje wil de hele dag spelen. Een schat!

Maar hondjes worden jammer genoeg ouder. Dus er kwam een tijd dat dit voormalige ‘donsje’ minder donsachtig eruit ging zien. De tandjes vielen uit. Het liet geregeld de plas en poep lopen op de kamervloer, de speelplaats van inmiddels twee kleine kaboutertjes. Dus kreeg het seniorenhondje een huistaboe. Inmiddels was het november geworden. Dus temperaturen onder de 25 graden en geregeld nog wat minder. Het arme ding zonder jasje naar buiten. Zijn bakjes ook buiten. La casa è chiusa per te. Het huis is voor jou taboe.
Hoe zou het verder gaan, vroegen wij ons af. Nou, om een lang verhaal kort te maken. Het hondje heeft de hele winter buiten vertoefd. Natuurlijk met veel janken, niet alleen overdag maar ook vaak de gehele nacht. Een trap was wat hij kon krijgen. Hij werd afgesnauwd, niemand keek naar hem om. Het arme ding zag er niet meer uit. Werd niet meer getrimd, kon slecht lopen, was slechtziend en ook wat dover. Watte? Dover!

Uiteindelijk in april was het janken over. Rust. Een rilling liep over onze rug, het was over. Wat een k..familie om zo met hun huisdier om te gaan. Gelukkig een uitzondering…..

Watte? Uitzondering?
In de afgelopen weken zijn we getuige geweest van een tweede Italiaans hondenleven. Een alleenstaand zich oud gedragend buurvrouwtje met een kraakstem zoals de oude heks van Hans en Grietje vaak wordt uitgebeeld, heeft haar oude kat al de straat over gejaagd tijdens een dorpscross op weg naar het strand. Nu was het de beurt aan haar hond. Die poepte overal op haar prachtige terrasje, zag slecht en kon nauwelijks nog lopen.

Rex

Rex is stoer en vrijgevochten. Maar zit altijd trouw aan onze voeten, want hij krijgt van ons heerlijke hondenkoekjes. Die hebben we namelijk altijd bij ons!

Dus verbannen naar buiten. Wel wat tactischer: een afgezet stukje grond aan de achterkant van het huis maar bijna grenzend aan onze achtertuin. Dus een paar weken geleden op een nacht: Wow, wow. Ik stootte Sjaak aan: “het is weer zover, weer een ouwe hond verbannen naar de tuin. Niks te knuffelen!” “Ga nou maar slapen, je kunt er toch niets aan veranderen”.

Bij de eerste keer hadden we nog een idee om de dierenbescherming te roepen. Maar waar begin je aan? Je krijgt hele families tegen je. We zijn en blijven toch buitenlanders. Het zal bij die andere cultuur horen en daar verander je toch niets aan.

Vijf weken lang hebben we de ademhaling van deze (overigens een lelijke, vuile bastaard ergo verre van knuffelachtig) kunnen horen. Bij iedere uitademing ‘wow’. En gistermiddag stopte het, het was over. Vannacht, toen ik niet kon slapen en de Italiaanse zonden aan het overpeinzen was, hoorde ik de kikkers en de nachtegaal. Meer niet! Rust. Ik kon er niet van slapen!

Echte liefde dus!
Hoe goed de beestjes het ook hebben als ze jong zijn, de echte Italiaanse dierenliefde blijkt pas als ze oud en gebrekkig zijn geworden. Zouden ze net zo omgaan met de vele oma’s en de opa’s? Daarover een volgende keer meer… Mogelijkerwijs ook schokkend!

Lina

Lina is heel erg groot en de allerliefste hond die we kennen. Is gek op blote benen!

 

9 comments

  • Beste Lida, ik kan het me nog herinneren van toen. Echter ook nu hebben verschillende mensen in ons dorp een hond op 1 vierkante meter vastzitten. En dan maar hopen dat ze 1 keer in de 3 weken eens los mogen rennen. Het gekke is dat de honden dan ook nog erg blij zijn en naar hun baasjes luisteren. Ik zou ze lekker hard in hun billen bijten! Maar ja, zo ben ik dan ook!! 🙂

    • Sheila

      Ga vooral naar de carabinieri en dierenbescherming indien aanwezig! Vreselijk hoe er met de dieren omgegaan wordt, maak de mensen om je heen bewust en blijf er iets van zeggen. Dieren kunnen het helaas zelf niet!

  • Lida Jillissen

    Goed omschreven hoe het honden leven hier is. Maar kan je je voorstellen 45 jaar geleden toen ik hier kwam wonen. Alle honden buiten dag en nacht aan een ketting van hooguit 2 meter.

  • Odi Stigter-Bemelmans

    O, wat erg voor die honden.
    Ik kan me voorstellen dat het jullie aan je hart gaat.
    Mijn honden zijn me even lief of ze nu jong of oud zijn of incontinent (helaas onze Judy, een herplaatser, maar met medicijnen gaat het goed).

  • Leoni Moreland

    Germ, arme oude honden. Maakt me heel verdrietig 🙁

  • Anne Marie

    Een verhaal om niet te liken.
    Hier ongeveer hetzelfde… met dit verschil dat ze in de bergen de honden altijd gewoon los op straat laten, die komen niet binnen. Ze worden ook niet aangehaald, geknuffeld noch verzorgd. Maar ze moeten ze wel hebben!
    Wij snappen het niet…
    Overlast legio, carabinieri, vigile en zelfs enpa doen er weinig of niets aan.
    Wanneer er echt weer eens continu gereclameerd wordt komen ze checken of de honden gechipt zijn en in dat geval is daarmee de kous af!
    Enpa heeft hier al ettelijke keren honden en poezen meegenomen en toch herbeginnen ze altijd opnieuw.
    Het zijn gewoon oerdomme onverantwoorde debielen!

  • Oeps, ik schrik alleen al van deze 2 reacties. En wij maar denken dat het aan ons dorpje ligt! 🙁

  • Agnes Susanne de Boer

    Triest maar o zo waar helaas! Ik erger me altijd dood als er weer een puppy wordt genomen voor de kinderen, maar ervoor zorgen ho maar! Een dier is een verantwoordelijkheid voor de komende 15 jaar en zo hoor je je kinderen ook op te voeden! En al die mode hondjes die ze aanschaffen voor veel geld en inderdaad aankleden zucht, de asiels zitten overvol!!

  • Mirjam van der Laan

    Afschuwelijk. Niet alleen italie, spanje, portugal, turkije, griekenland etc etc. Alhoewel de buren van mijn ouders in nederland hadden een hond die niet zo geweldig was met vreemden en kinderen. Ze hadden hem al jaren. Toen kwam er een kleinkind en hoppa, naar het asiel en direct een andere type hond gekocht…..een hond is voor het leven, nel bene e nel male. En oh ja, als het kon dan zouden sommigen maar wat graag oma of opa ergens opsluiten. Wel zo practisch. Gelukkig zijn er ook heel veel goede families met honden en katten. Maar dit verhaal klopt, eccome

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *